Abstract
DOI: http://doi.org/10.26333/sts.xxvii.11
W roku 1986 dwaj amerykańscy antropologowie kulturowi, George E. Marcus i Michael M.J. Fischer, opublikowali książkę Anthropology as Cultural Critique. An experimental moment in the human sciences, w której podjęli się próby refleksji nad stanem uprawianej przez siebie dyscypliny w przedostatniej dekadzie XX wieku. Stan ten ukazany został jako kryzys przedstawienia, sprowadzający się do kłopotów z narracyjnym portretowaniem rzeczywistości kulturowej. Wedle autorów, w zorientowanych na empirię naukach humanistycznych (w tym w antropologii kulturowej) zastosowanie „abstrakcyjnych, uogólniających ram” w swoistym „stylu paradygmatycznym” spowodowało, że wspomniana rzeczywistość nie została w pełni oddana. Chodziło tu o niewspółmierność poziomu „makro” uogólniających pojęć i poziomu „mikro” zjawisk kulturowych [...]