Abstrakt
Artykuł niniejszy przedstawia pomysł rozciągnięcia pewnych obserwowanych w historii języka prawidłowości na inne dziedziny semiotyczne Chodzi przede wszystkim o formułę ważną dla skojarzeń psychicznych w ogóle, a mającą poważne znaczenie w tych wypadkach, w których znaki podlegają wpływom kontekstu materialnego i funkcjonalnego. Cechy właściwe językowi, artykulacja i funkcja komunikacyjna, jak też i jego charakter konwencjonalny, stwarzają wprawdzie dogodne warunki wyjściowe dla tych badań, zacierają się jednak w prawie ogólnym, które abstrahuje od strony materialnej znaku i jego specyficznej funkcji.